Najlepsze pesto bazyliowe

Gdzieś na zachodzie Włoch, w jednym z małych miasteczek cudownej Ligurii mieszka wraz z rodziną włoska nonna, która regularnie odwiedza swój ogród i zrywa do ceramicznej miski soczystozielone gałązki bazylii. Zabiera zbiory do swojej kuchni, gdzie opłukuje je pod strumieniem bieżącej wody.

Odstawia bazylię na bok, by z listków spłynął nadmiar wody, a w tym czasie nalewa wody do garnka i umieszcza go na palniku kuchenki. Obiera ząbki czosnku i wrzuca je do marmurowego moździerza, który — jako rodzinna pamiątka — jest przekazywany z pokolenia na pokolenie.

Nonna dodaje do czosnku sól i rozciera tłuczkiem na gładką masę. Gdy czosnek jest już gotowy, wraca do osuszonej bazylii i odrywa poszczególne listki z gałązek, rwie je w swoich pomarszczonych już dłoniach na mniejsze kawałki i umieszcza w moździerzu. Rozciera z czosnkiem, delektując się cudownym zapachem. Przed jej oczami natychmiast staje dzieciństwo, gdy jako mała dziewczynka przypatrywała się mamie, gdy ta przygotowywała obiad.

Z zadumy wyrywa ją dźwięk podskakującej na garnku pokrywki. Soli gotującą się wodę i wrzuca do niej długie nitki spaghetti. Do moździerza dorzuca orzechy piniowe i po raz kolejny uciera masę. Mimo swojego wieku robi to szybko i sprawnie.

Nonna sięga do szuflady po małą tarkę i ściera do moździerza kawałek sera. Dodaje oliwę i wszystko – już po raz ostatni – dokładnie uciera. Odstawia moździerz i zabiera się do odcedzania makaronu – nie musi nawet sprawdzać, czy jest ugotowany – tak dużo razy robiła to danie, że wie, że będzie idealny.

Miesza makaron z przygotowanym pesto i nakłada na talerze. Woła w kierunku uchylonych drzwi wychodzących do ogrodu. Słyszy żwawe kroki – to jej ukochane wnuki porzuciły najlepszą zabawę i biegną w kierunku domu. Zahaczają o łazienkę, myją ręce i wpadają do kuchni niczym wyścigówki. Zajmują miejsca przy stole, a Nonna podaje im talerze. Do stołu dosiadają się także syn i synowa. Wszyscy ze smakiem zajadają się makaronem, a Nonna bacznie im się przygląda. Rodzina nie musi nic mówić, bo Nonna, patrząc na ich twarze wie, że znów przygotowała przepyszny posiłek.